Αργοπεθαίνει Tου Pablo Νeruda

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα ποίημα

που το αγάπησα αμέσως μόλις διάβασα.

flowers-1.jpg picture by erato12

Tου Pablo Νeruda...

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο
και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο,
που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή
για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει...

ΕΙΠΑΝ

ΕΙΠΑΝ.....

  <Photobucket
Είπαν οτι πρέπει να ξεχάσω
έτσι ξέχασα
μου είπαν οτι πρέπει να αλλάξω
άλλαξα
είπαν οτι πρέπει να συμορφωθώ
συμορφώθηκα
τόσα βράδυα πέρασαν
ακόμα με στοιχειώνουν
οτι ήμουν και το έσβησα
οτι θέλησα να γίνω μα τα παράτησα
είπαν οτι πρέπει να χαθώ χάθηκα
είπαν οτι δεν θα τα καταφέρω
απότυχα
τόσα βράδυα πέρασαν
τόσα έχουν αλλάξει
μα δεν ξέχασα
αυτούς που ζήτησαν να με ξεγράψουν
είπαν
εγώ απάντησα αρκετά
δεν έμεινε τίποτα  πια
και σιώπησαν
είπα μόνο αυτοί που θέλουν να σε αλλάξουν
δεν έχουν τίποτα  δικό τους να κοιτάξουν
είπα αυτοί που δεν έχουνε φτερά
θέλουν των άλλων τα φτερά για να πετάξουν
και έκλαψαν.

                                    

 

     

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ.......


ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ.......

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:
02q.gif picture by erato12

α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία·

02q.gif picture by erato12
β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.

02q.gif picture by erato12

Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει· σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές· μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.

Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει· φυτά, ζώα, ανθρώπους· στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.

Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ΄ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές· και με τ΄ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.

02q.gif picture by erato12

 "Νίκος Καζαντζάκης"


Η ασχήμια της αλήθειας


Η ασχήμια της αλήθειας

141546000.gif picture by erato12

Ένας άνθρωπος όλη του τη ζωή έψαχνε την Αλήθεια και δεν μπορούσε να τη βρει.

 Πέρασε απ' όλες χώρες του κόσμου, ήταν και στις χώρες του βορρά και στις χώρες του νότου και της δύσης χωρίς αποτέλεσμα..
Μια φορά όταν βρισκόταν σε μια μικρή χώρα της ανατολής ένιωσε κουρασμένος και απελπισμένος και κάθισε κοντά στην είσοδο μιας σπηλιάς.

Ξαφνικά από το εσωτερικό της σπηλιάς ακούστηκε θόρυβος, κάτι σαν γρύλισμα.

 Ο άνθρωπος σηκώθηκε και πλησίασε την είσοδο με ξίφος στο χέρι.

 Ξεχώρισε μια σκοτεινή μορφή που του φάνηκε ότι ανήκε στη γυναίκα. Μπήκε στη σπηλιά που βασίλευε φοβερή δυσοσμία.

Όταν τα μάτια του συνήθισαν στο σκοτάδι είδε πράγματι μια γυναίκα, γριά και αποκρουστική, ρυτιδιασμένη, τριχωτή και βρωμερή..
Εκείνη σήκωσε προς το μέρος του τα θολά μάτια της και τον ρώτησε, τι θέλει.
- Αναζητώ την Αλήθεια, απάντησε εκείνος.
- Τη βρήκες, του είπε η γριά.
- Εσύ είσαι η Αλήθεια;
- Ναι.
- Πώς μπορώ να είμαι σίγουρος;
Εκείνη του έδωσε αποδείξεις: ήξερε τα πάντα για αυτόν, το όνομά του, την ηλικία του, τις περιπέτειές του.

Ο άνθρωπος ήταν αποσβολωμένος και απογοητευμένος, ρώτησε με αμηχανία:
- Είσαι τόσο άσχημη, ποτέ δεν συνάντησα τίποτα πιο τρομερό από 'σένα.

Όμως όλοι θέλουν να σε γνωρίσουν! Θα με ρωτήσουν! Πρέπει να τους πω κάτι! Τι να τους πω;
- Πες τους ψέματα, είπε η Αλήθεια, πες τους ότι είμαι νέα και ωραία και όλοι θα σε πιστέψουν.

141546000.gif picture by erato12




Ξέπλεκα μαλλιά

Photobucket



Ξέπλεκα μαλλιά  ριγμένα στους ώμους ...Κόκκινα με χρυσές ανταύγειες
κυλούν κυματιστά, τα χάδια σου τα απαλά ζητιάνε...
με αγάπη ..με στοργή...και λουλούδια να στολίσεις
με τα ακροδάχτυλα σου περιμένουν να χτενίσεις
Στις αποχρώσεις του ηλιοβασιλέματος  παιχνιδίζουν...ιριδίζουν
άρωμα καλοκαιριού ευωδιαστό μυρίζουν
έντονο το φως τους..  σε κόκκινο φόντο φωτεινό... πλαίσιο λουλουδιστό
έβαλα κόκκινο στα χείλη...έριξα στο πλάι τα μαλλιά..έφτιαξα στεφάνι  πλουμιστό 
με Βασιλικό και Γιασεμί στόλισμα ασημί...
παραμυθένια κάθε μου στιγμή, προσμένοντάς σε  μες τη  Σιγή !
ΕΡΑΤΩ

«Το Δέντρο Των Ευχών»

tree.jpg tree image by pinkempire

Χαμένο ανάμεσα στα άλλα, μέσα σ' ένα πυκνό δάσος, υπήρχε κάποτε ένα δέντρο.
Ήταν υπεραιωνόβιο, με κορμό μεγάλο σαν σπίτι και κλαριά που θαρρούσες πως άγγιζαν τα ουράνια.
Το έλεγαν «Το Δέντρο Των Ευχών» και όχι τυχαία. Ήταν το δώρο των θεών στους ανθρώπους.
Οποιοσδήποτε μπορούσε να πάει εκεί και να κάνει οποιαδήποτε ευχή.
Αν ζητούσε αυτό που ήθελε με όλη του τη δύναμη, το Δέντρο ικανοποιούσε το αίτημά του.
Στον κορμό του Δέντρου υπήρχε μια πόρτα που οδηγούσε στο εσωτερικό του,
εκεί που κάποιος έπρεπε να περάσει για να κάνει την ευχή του. Και πάνω από την πόρτα,
βρισκόταν χαραγμένη μια επιγραφή, που λίγοι πρόσεχαν. Οι άνθρωποι, βλέπετε,
ήταν γεμάτοι αγωνία να πραγματοποιηθεί η ευχή τους και τίποτε άλλο δεν τους ενδιέφερε.
Η επιγραφή έγραφε: «Πρόσεχε την ευχή σου».
Είπαμε πως το Δέντρο πραγματοποιούσε όλες τις ευχές, όποιες και αν ήταν αυτές.
Υπήρχαν άνθρωποι που εύχονταν για υγεία, άλλοι για προκοπή, κάποιοι για χρήμα, μερικοί για σύντροφο,
πολλοί για μια καλή δουλειά. Υπήρχαν κάποιοι που ζητούσαν ευτυχία, όχι για τους εαυτούς τους, αλλά για κάποιον άλλον.
Αυτοί ήταν και οι λιγότεροι και, όσο περνούσε ο καιρός, σπάνιζαν.
Υπήρχαν, τέλος, και αυτοί που εύχονταν η συμφορά να χτυπήσει τον διπλανό τους.
Όσο λιγόστευαν οι προηγούμενοι, τόσο πλήθαιναν αυτοί.
Το Δέντρο είχε Δύναμη, μα δεν είχε Κρίση. Έτσι πραγματοποιούσε όλες τις ευχές, και τις καλές και τις κακές.
Δεν ήταν έτσι από λάθος των θεών, το αντίθετο συνέβαινε. Έδωσαν οι θεοί ένα σπάνιο δώρο στους ανθρώπους
μα και τους έστησαν παγίδα ταυτόχρονα. Ήθελαν να δουν με ποιο τρόπο οι άνθρωποι θα το χρησιμοποιούσαν.
Ήθελαν να δουν αν, τελικά, το άξιζαν.
Την τελευταία μέρα που το Δέντρο υπήρξε, πολλοί άνθρωποι χτύπησαν την πόρτα στον κορμό
και πέρασαν στο εσωτερικό του, πολλοί άνθρωποι ευχήθηκαν. Μπήκε μια μάνα, που ευχήθηκε για την υγεία του παιδιού της,
ένας φτωχός οικογενειάρχης που ζήτησε χρήματα, ένας πολιτικός που ευχήθηκε για υπουργικό θώκο,
μια νεαρή ηθοποιός που παρακάλεσε για δόξα, ένας ματαιόδοξος που ζήτησε φήμη, ένα μικρό παιδί που ήθελε ένα ποδήλατο.
Και μια πικρή γυναίκα μπήκε, που ζήτησε δηλητήριο για να ποτίζει τους άλλους, και μια άλλη, πράσινη από ζήλια,
που ζήτησε δύναμη μαγική για να φέρνει την καταστροφή, και ένας άνθρωπος που δεν ήξερε τι είναι η αγάπη,
μα ήθελε να την εξαφανίσει, και ένας τέταρτος που ευχήθηκε να λέει τα πιο αισχρά ψέματα και να γίνεται πιστευτός,
και ένας δολοφόνος που ζήτησε αφθονία θυμάτων, και ένας κλέφτης που παρακάλεσε να εξαφανιστούν οι κλειδαριές
και τα λουκέτα, και ένας απόλυτα κακός που ευχήθηκε, μόνο, να παραμείνει έτσι.
Και το Δέντρο εισάκουσε τις ευχές όλων, δικαίων και αδίκων, γιατί έτσι ήταν φτιαγμένο.
Μα θύμωσαν οι θεοί, οργίστηκαν με τους ανθρώπους και αποφάσισαν πως δεν μπορούσαν να διαχειριστούν
αυτό το σπάνιο δώρο, πως δεν ήταν αντάξιοί του. Και έστειλαν μια δέσμη κεραυνών και το έκαψαν.
Και το Δέντρο των Ευχών έπαψε να υπάρχει.
Μόνο που, την τελευταία στιγμή, μια μικρούλα, νεαρή θεά, εκείνη που είχε το πιο όμορφο γέλιο από όλους,
πρόλαβε να σώσει ένα μικρό, τρυφερό κλαράκι. Και όταν σταμάτησαν οι κεραυνοί κατέβηκε στο δάσος.
Βρήκε ένα ξέφωτο που το έλουζε ο ήλιος και φύτεψε το κλαράκι της. Το πότισε με το γέλιο της και το κλαράκι έβγαλε ρίζες.
Έτσι, ένα καινούργιο Δέντρο των Ευχών έπιασε να μεγαλώνει μέσα στο δάσος.
Θα περάσουν πολλά-πολλά χρόνια, μέχρι το κλαράκι να γίνει δέντρο θεόρατο και να μπορεί να πραγματοποιεί ευχές.
Η θεά με το πιο όμορφο γέλιο απ' όλους, πίστευε πως μέχρι τότε η ανθρωπότητα θα είχε μάθει το μάθημά της,
πως οι άνθρωποι θα συνειδητοποιούσαν πως οι ευχές πραγματοποιούνται με τη δύναμη της αγάπης και της πίστης.
Της αγάπης για τους ανθρώπους και της πίστης σ' αυτούς.

Ματωμένη πανσέληνο...

 

 

1104198Huge-Full-Moon-Above-Emerald.jpg full moon image by EcoWitch

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πριν λίγο καιρό διάβασα μια ιστορία...Μιλούσε για μια κοπέλα, την Ουρανία που είχε για μοναδική συντροφιά της την Πανσέληνο...Από μικρή, μιλούσε με το φεγγάρι και ήξερε πως εκείνο γνώριζε τις σκέψεις της, τα όνειρα και τις κρυφές ελπίδες της...Κάποιες μέρες η Ουρανία ήταν διαφορετική ή μάλλον ήταν ερωτευμένη...με τον Άγγελο. Καθόταν με τις ώρες στο μπαλκόνι της μα δε μιλούσε στην Πανσέληνο γιατί εκείνη τα ήξερε όλα και δεν χρειαζόταν να της πει τίποτα η Ουρανία. Η Πανσέληνος όμως ζήτησε από την Ουρανία να της ανοίξει την καρδιά της και να μοιραστεί μαζί της ότι ένιωθε για εκείνο το αγόρι. Η Ουρανία δεν πίστευε στον εαυτό της, δεν πίστευε ότι θα μπορούσε ποτέ κάποιος να την αγαπήσει και νόμιζε ότι και η Πανσέληνος την κορόιδευε. Έτσι εκείνο το βράδυ της μίλησε άσχημα, γιατί το φεγγάρι είναι όμορφο και εκείνη πίστευε πως δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει τόσο όμορφη όσο αυτό. Από τότε σταμάτησε να μιλάει και στη μοναδική φίλη της αφού πρώτα την πλήγωσε τόσο με τα λόγια της ώστε έκανε την πανσέληνο να ματώσει... Όσο για τον έρωτα της για τον Άγγελο; Φοβόταν να τον αγαπήσει γιατί δεν ήθελε να πληγωθεί και δεν κυνήγησε ποτέ την αγάπη της...Άφησε τον έρωτα της να σβήσει μέσα της...Δεν ξαναμίλησε ποτέ σε κανέναν.Έμεινε όλη της τη ζωή σε ένα σπίτι ώσπου πέθανε μια αυγουστιάτική νύχτα με πανσέληνο...

Λένε λοιπόν πως οι άνθρωποι που μοιάζουν στην Ουρανία,μπορούν να δουν την ματωμένη πανσέληνο...

Από ο διαδίκτυο

Γιατί ο Ήλιος και η Σελήνη ζουν στον ουρανό

Το παρακάτω παραμύθι από τη Νιγηρία δίνει μια μυθική, αλλά με έξυπνη πλοκή , εξήγηση του μεγάλου κατακλυσμού, της θέσης των υδάτων πάνω στη γη, της θέσης του ήλιου και της σελήνης στον ουρανό. Εκτός όλων των παραπάνω φαίνονται και οι συγγενικοί και φιλικοί δεσμοί που κυριαρχούν στην παραδοσιακή Νιγηρία. Πρόκειται δηλαδή για μια κοινωνία συλλογικότητας και αλληλεγγύης.

sun2.gif picture by erato12

Γιατί ο Ήλιος και η Σελήνη ζουν στον ουρανό

(Από τη Νιγηρία)

0809361213855776-1.gif picture by erato12

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, ο Ήλιος και το Νερό ήταν καλοί φίλοι και κατοικούσαν στη γη. Ο Ήλιος περνούσε πολύ συχνά από το σπίτι του Νερού, αλλά το Νερό ποτέ δεν επισκεπτόταν τον Ήλιο. Μια μέρα, λέει ο Ήλιος στο Νερό: «Καλέ μου φίλε, έχω ένα παράπονο. Γιατί ποτέ δεν περνάς από το σπίτι μου να μου πεις μια καλημέρα;» «Α, φίλε μου», απάντησε το νερό, «το σπίτι σου είναι πολύ μικρό. Αν έρθω να σε επισκεφτώ με τη συνοδεία μου, εσύ πρέπει να βγεις απ' το παράθυρο, για να χωρέσουμε. Αν θέλεις να σε επισκεφθώ, πρέπει να χτίσεις ένα λαμπρό παλάτι. Σε προειδοποιώ, όμως: να είναι πελώριο, γιατί η συνοδεία μου είναι πραγματικά πολύ μεγάλη».

Ο Ήλιος υποσχέθηκε να χτίσει ένα πελώριο παλάτι, κι αμέσως γύρισε σπίτι του στη γυναίκα του, τη Σελήνη. «Πρέπει να χτίσουμε ένα τεράστιο παλάτι για τον φίλο μας το Νερό», είπε στη Σελήνη. «Δεν μπορούμε να το δεχτούμε εδώ μέσα. Εμπρός, αρχίζουμε το χτίσιμο».

Πέρασε καιρός ώσπου να τελειώσουν, κι όταν πια είχε μπει και το τελευταίο κεραμίδι, όταν είχε φυτευτεί και το τελευταίο λουλούδι, ο Ήλιος κάλεσε το Νερό να έρθει να τον επισκεφτεί.

Όταν έφτασε στην πόρτα, το Νερό φώναξε στον Ήλιο: «Ήλιε, φίλε μου, είσαι σίγουρος ότι μπορώ να μπω;» κι εκείνος απάντησε «Μα ναι, φίλε μου! Έκτισα για σένα ένα πελώριο παλάτι. Πέρασε μέσα».

Και τότε το Νερό άρχισε να ρέει μέσα στο παλάτι, και το συνόδευαν τα ψάρια κι όλα τα πλάσματα της θάλασσας, των ποταμών και των λιμνών. Ανέβαινε το νερό, κι έφτασε τον Ήλιο ως το γόνατο. Τότε, τον ξαναρώτησε: «Ήλιε, φίλε μου, είσαι σίγουρος ότι μπορώ να μπω;» «Ναι, φίλε μου», απάντησε ο Ήλιος και το Νερό συνέχισε να ρέει μέσα στο παλάτι. Όταν πια είχε φτάσει τον Ήλιο ως τον ώμο, το Νερό ξαναρώτησε: «Ήλιε, φίλε μου, χωράει κι άλλους δικούς μου το παλάτι σου;» Ο Ήλιος και η Σελήνη, μη θέλοντας να δυσαρεστήσουν τον καλεσμένο τους, απάντησαν και πάλι «Ναι». Και τότε το Νερό πλημμύρισε το παλάτι, αναγκάζοντας τον Ήλιο και τη Σελήνη να σκαρφαλώσουν στη στέγη για να μην πνιγούν.

Για τελευταία φορά, ρώτησε το Νερό: «Ήλιε, φίλε μου, μήπως πρέπει να σταματήσουν να έρχονται οι δικοί μου;» Όμως ο Ήλιος και η Σελήνη δεν μπορούσαν πια να απαντήσουν. Το Νερό είχε πλημμυρίσει τα πάντα και το ζευγάρι είχε εγκαταλείψει τη στέγη και είχε γαντζωθεί από ένα σύννεφο για να γλιτώσει. Κι έτσι, ποτέ ξανά δεν κατέβηκαν στη Γη ο Ήλιος και η Σελήνη και μέχρι σήμερα ζουν ευτυχισμένοι -και στεγνοί- ψηλά στον ουρανό.

ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ

 
Σ το μισοσκόταδο χορεύουν οι σκέψεις σαν πυγολαμπίδες,
κάθε αναλαμπή μια θύμηση δική σου τα βράδια είναι παγωμένα.
Πόσο σε ψάχνω πόσο μου λείπεις 



WINDOW.gif picture by erato12


Μόνο αναμνήσεις γλυκές που μου θυμίζουν το πέρασμα σου αφήνοντας τα χνάρια σου στις σκέψεις ,στο κορμί ,μα πάνω από όλα στην ψυχή μου. Κοιτώντας από το παράθυρο βλέπω την βροχή να κυλά τρυφερά πάνω στο τζάμι  αφήνομαι σε αυτή την εικόνα που με το φως των κεριών μοιάζει εξωπραγματική μια σταλαγματιά ένα χάδι σαν το δικό σου το χάδι απαλό τρυφερό,γεμάτο λατρεία
Πόσο μου λείπεις
Ο ήχος της βροχής είναι σαν κάλεσμα ανοίγω το παράθυρο ένα δροσερό αεράκι με συνεπαίρνει χαϊδεύοντας το πρόσωπο και μαλλιά μου μια όμορφη αναζωογονητική οσμή της βροχής  κάτι σαν αναγέννηση.
Ακούγοντας τον ήχο νόμιζα ότι μια φωνή απόκοσμη με καλούσε να βγω ,να τρέξω να σε βρω ,χωρίς δεύτερη σκέψη βγήκα ,,ψάχνοντας ένα ίχνος σου περπατούσα στην βροχή ελπίζοντας να σε συναντήσω σε καλούσα αλλά εσύ δεν άκουγες συνέχισα να περπατώ έβλεπα σκιές νομίζοντας ότι είσαι εσύ με ξεγελούσαν τα μάτια μα όχι η καρδιά ήξερα πως ήσουν κάπου εδω…  Εδω



187RAINONLADY.gif picture by erato12



μες στα φώτα του δρόμου ,στις σταγόνες τις βροχής, στον ήχο του αέρα, στην μυρωδιά της βρεγμένης γης ,άκουσα τα φύλλα των δένδρων να μου λένε Σ΄ αγαπώ!.. ψέλλισα και εγώ…Στάθηκα στην μέση του δρόμου κοιτάζοντας ψηλά.. το φεγγάρι θόλο σκεπασμένο με σύννεφα, χάθηκαν  τα αστέρια ένα μόνο φωτεινό  Αστέρι ΕΣΥ.. Άπλωσα τα χέρια να σε αγγίξω νομίζοντας πως θα σε φτάσω μα χάθηκες ξαφνικά ..Σε ψάχνω … σε καλώ.. περπατούσα χωρίς σκοπό χωρίς προορισμό σαν χαμένη.. Ναι σαν χαμένη
 



Φτάνοντας στο παρκάκι
lalluvia1.gif picture by erato12




κάθισα είχε σταματήσει λίγο η βροχή και εκεί σε ένιωσα,  ήρθες και έκατσες κοντά μου χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά ,ψιθυρίζοντας μου να μην λυπάμαι ,και ότι είσαι μαζί μου πάντα!  Αισθάνθηκα μια ανακούφιση μια χαρά μια ελπίδα! Θα ξαναρθείς είπα .. Μα δεν έφυγα είμαι πάντα εδω  μέσα δείχνοντας την καρδιά μου….. Μα  εμένα μου λείπεις  μου λείπεις πολύ...  Μα αφού είμαι στην ψυχή σου στο είναι σου.. δεν έφυγα ποτέ γιατί με ψάχνεις ?….
ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΣΕ ΨΑΧΝΩ
ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ

Η ΓΩΝΙΑ ΜΟΥ









Πήρα
μια κόλλα χαρτί και μολύβι
για να σε ζωγραφίσω μοναξιά
το άσπρο σου να σπάσω  να βάλω χρώματα πολλά
θέλω να ξεφύγω από γκρι -το μολυβί να  χρωματίσω την ζωή
να δώσω πνοή στα όνειρα μου  και να σε ταξιδέψω καρδιά μου
κάθισα στην γωνιά μου να σου γράψω  ξέρω απάντηση δεν θα
χω
όμως έχω θα επιμένω και γράφοντας θα περιμένω όπως κάνω
κάθε μέρα
κοιτώντας μακριά.. μήπως κάπου
συναντήσω την αγνή σου ομορφιά
στόλισα το βάζο με λουλούδια φόρεσα στο πρόσωπο μου την
χαρά
άνοιξα το κουτί με τις αναμνήσεις χαμογέλασα γλυκά... έβαλα
κόκκινο στο γκρι και έσβησα το μολυβί  σε έσπασα μοναξιά
μου
τώρα θα προσμένω  την επομένη ανατολή !
ΕΡΑΤΩ

Η νύχτα



Αφήνει η νύχτα την τελευταία της πνοή σβήνουν τα αστέρια από τον ουρανό χάνεται η μαγεία   μαζί της χάνεσαι και εσύ

Εσύ που μου έκανες την νύχτα μου πιο φωτεινή το όνειρο αληθινό στο δωμάτιο έχει πλημμυρίσει από το άρωμα σου  μείνε σου φωνάζω αλλά η αύρα σου αλλά εξασθενεί .....
Τα βλέφαρα κλείνω...
Αιώνες η στιγμή...
Τ' όνειρο σου αγγίζω...
Στο μονοπάτι που βαδίζεις θα βρεθώ...
Είμαι εκεί...
Το νιώθεις...
Σε κάθε χτύπο της καρδιάς...
Είμαι εκεί...
Να σου κρατώ το χέρι...
Τις Ψυχής να γιατρεύω τις πληγές...
Θα δοκιμάσω...
Ένα χαμόγελο δύναμη είναι...
Θα τα καταφέρω...
Για σένα...
Για μένα...
Για μας...
Για τ' όνειρο που μέσα μας ζει...
Λευκή άμμος...
Φεγγάρι ολόγιομο...
Βροχή ευχές τ' αστέρια πέφτουν...
Το βλέμμα σου στο βλέμμα μου...
Κι η σιωπή που μυστικά δεν κρατάει...
.....
Ξημερώνει...
Μη σβήνεις όνειρο...
ΕΡΑΤΩ

Στις θάλασσες του μυαλού καράβι ακυβέρνητο



Στις θάλασσες του μυαλού καράβι ακυβέρνητο
η σκέψη μου 
με αγκαλιάζει   η θύμηση σου  θολή στη θάλασσα την σκοτεινή 
το φεγγάρι έχει βουτήξει και  λίγο από τη λάμψη του  της χαρίζει
φως..
μήπως  και ξεχωρίσω την μορφή σου.
και.. ναι..καθρεπτίζεσαι
Σε ψάχνω σε εικόνες ξεφτισμένες  .αγκαλιές γεμάτες αγάπη!
Θα έστρωνα λουλούδια  να περάσεις που  το άνοιγμα των φύλλων..
Θα σου φώναζαν πόσο μου λείπεις 
Με ροδοπέταλα θα στόλιζα τα χρόνια της ζωής σου
ΑΝ μπορούσα να ήμουν μαζί σου
Κοιτώ στο ουρανό ψάχνω να βρω το αστέρι που λάμπει πιο πολύ
ξέρω πως είσαι εκεί
Πάντα με προσμονή κοιτώ στον ουρανό με πλαίσιο τα αστέρια και να...  
εδω κάπου στο θόλο  του...
Σε βλέπω με τα μάτια της ψυχής ..
Ματώνει η καρδιά μου κάθε μέρα.. γελώ..μιλώ..
αλλά πάντα με καις ... 
Άραγε πως θα ήταν αν  ήσουν εδω μαζί μου ..?
Αν ..μπορούσα να σε αγκαλιάσω αληθινά .. ?
Να νιώσω την καρδιά σου να χτύπα στο στήθος μου όπως έκανες όταν ήσουν λυπημένη.
ΑΝ μπορούσα να σε φέρω θα έδινα αντάλλαγμα την ζωή μου ..ακόμα και την ψυχή μου.. ναι την ψυχή μου
Αρκεί να ήσουν εδω ..
21 Χρόνια χωρίς εσένα και εγώ ακόμα σε έχω εδω ...μα που ...άλλου ... στην ψυχή μου...
που πάγωσε στο τότε και έμεινε κει ...
Αφιερωμένο στην ψυχή μου......... Εκεί  έκρυψα τα όνειρα μου.
ΕΡΑΤΩ

Για σένα.. για μένα ......

Είπα να ονειρευτώ στα όνειρα μου να δώσω ρυθμό
στο ωκεανό της αγάπης να βρεθώ να πω τραγούδι
για σένα  τρυφερό 
με μουσική και νότες βγαλμένες από την ψυχή
μα δεν μου βγαίνει η φωνή
από την θλίψη πνίγονται  και γίνονται λυγμοί
που να' σαι άραγε ετούτη τη στιγμή...
μήπως κατέβηκες να με βρεις ...?πως μ' αγαπάς ακόμα να μου πεις ..
είμαι και εδω και περιμένω όσο χρειαστεί θα σε προσμένω ..
αδηφάγος ο χρόνος..  ανήμπορη εγώ
να φτάσω εσένα δεν μπορώ..
ίσως ακούσεις την φωνή μου.. μέσα από την σιωπή μου
και απάντηση να πάρω στο ερώτημα μου το μεγάλο  ...
είσαι εκεί...
δώσε  μου   ήχο .. δώσε μου χρώμα.. να πάρω μια ανάσα ακόμα
να βρω λέξεις.... να βρω φράσεις....
πως ξανά από την ζωή μου θα περάσεις !
Θα συνθέσω μια αγαπημένη μελώδια
που να θυμίζει εσένα και να'  χει την δική σου ευωδία
να έχει ψυχής ....ελευθερία
άρωμα  αγάπης ... και χρώμα μπλε ..
το χρώμα του ωκεανού που τόσο αγαπούσες.
Για σένα.. για μένα ......  
Μόνο για μας

Σιωπή..

caenandabel_02_1RimiYang-1.jpg Rimi Yang picture by B-E-SΣιωπή..
 
Ξεφυλλίζοντας την σιωπή…
Μέσα στον θόρυβο των συναισθημάτων….
Μπορείς να νιώσεις πόσο φίλη σου μπορεί να γίνει….
Αφού   παραμερίζει για σένα τον θόρυβο
που πονάει την ψυχή σου….
Την βουή μιας φωνής που κάνει βόλτες
στα σοκάκια της μνήμης σου…
τον ήχο από τα λόγια που χαράχτηκαν
στην καρδιά σου… και σε λυγίζουν…
Αφήνει έξω απ’  την πόρτα σου τα γιατί…
Αφού κανείς δεν νοιάζεται  τόσο…
Ώστε να σου δώσει μια λυτρωτική απάντηση…
Ποιος σου είπε πως δεν αξίζεις να σ’ αγαπούν;;
Ποιος σου είπε πως είσαι μόνη σου;;
Η σιωπή σ’ αγκαλιάζει τρυφερά…
Και είναι μαζί σου…παρέα σου…
Σε κάθε δάκρυ…
Σε κάθε σκέψη…
Στο κάθε σου βήμα…
Και σου ψιθυρίζει…σιγανά…
«κι εκεί ψηλά… μαζί σου θα’  μαι…
Είμαι η σιωπή… στο θόρυβο της απουσίας του…»